ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΠΡΑΤΣΗ

Ο Πολύκαρπος Πρατσής, ο δόκιμος αξιωματικός του 251 Τάγματος Πεζικού που έγραψε ιστορία με τον ηρωισμό του, στη Μόρφου, όπου γεννήθηκε (πάνω) και στην Κερύνεια, όπου έπεσε ηρωικά μαχόμενος (κάτω)

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΜΟΡΦΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΕ ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΩΝ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ ΠΡΑΤΣΗ, ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1974

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (10/10/2009)

Πολύκαρπος Πρατσής, ο ήρωας της Μόρφου

Ο Δόκιμος Αξιωματικός που φύλαγε πάντοτε Θερμοπύλες

ΤΟΥ ΦΡΙΞΟΥ ΔΑΛΙΤΗ

Οτ ελευταίος αξιωματικός που έδωσε τη μάχη. Ο ήρωας που φύλαγε τις προδομένες Θερμοπύλες μέχρι την τελευταία πνοή της ζωής του. Παρέμεινε εκεί, προστάτης της πατρίδας και των στρατιωτών του. Χάθηκε μέσα στον όλεθρο και την καταστροφή, παραμένοντας αλύγιστος. Πολύκαρπος Πρατσής, ο Δόκιμος Αξιωματικός του 251 Τάγματος Πεζικού που έγραψε τη δική του σελίδα στην κυπριακή ιστορία κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, βρισκόταν μέχρι τον Ιούλιο του 2007 στον κατάλογο των αγνοουμένων, όταν τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο Καζάφανι, μέσα στο πλαίσιο των εργασιών της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων. Τιμής ένεκεν η Πολιτεία, του έδωσε το βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Ο Πολύκαρπος Πρατσής από τη Μόρφου, αποτελεί μιαν από τις αφανείς ηρωικές μορφές που μέσα σε εκείνες τις δύσκολες μέρες, ύψωσε το ανάστημα του απέναντι στους εισβολείς. Ήταν μόλις 19 χρονών… Η τουρκική εισβολή βρίσκει τον Πολύκαρπο Πρατσή να υπηρετεί τη θητεία του ως Δόκιμος Αξιωματικός στο 251 Τάγμα Πεζικού που έδρευε στην Κερύνεια. Όπως θυμάται η αδελφή του Τούλα, ο Πολύκαρπος αγαπούσε ιδιαίτερα την πόλη της Κερύνειας και τη θάλασσα και δεν ήθελε να μετακινηθεί από εκεί. Την επομένη της εισβολής, στις 21 Ιουλίου, ο Πολύκαρπος επικοινωνεί τηλεφωνικά με την οικογένεια του, ζητώντας να μάθει αν είναι όλοι καλά. «Λίγο πριν το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο και απάντησα εγώ», θυμάται η κ. Τούλα. «Ήταν ο Πολύκαρπος και στο άκουσμα της φωνής του, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση ήταν η χαρά μου που διαπίστωνα ότι ήταν καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν ταραγμένος και ήθελε να μάθει για τον αδελφό του, τα ξαδέλφια του και εμάς αν ήμασταν καλά. Ήταν πάρα πολύ βιαστικός, μα πρόλαβα και του ζήτησα τον αριθμό του τηλεφώνου που μας πήρε», διηγείται η κ. Τούλα. Την επομένη, η αδελφή και η μάνα του ήρωα κάθονταν από το πρωί μπροστά από το τηλέφωνο, περιμένοντας να ακούσουν ένα μήνυμα από τον Πολύκαρπο. «Λίγο πριν το μεσημέρι, αφού δεν άντεχα άλλο, πήρα τηλέφωνο στον αριθμό που μου έδωσε την προηγούμενη μέρα. Απάντησε κάποιος άλλος στρατιώτης και ζήτησα τον αδελφό μου, που ήρθε στο τηλέφωνο ταραγμένος και πάρα πολύ βιαστικός. Με ρώτησε για εμάς και ήταν πολύ ανήσυχος, περιγράφοντας την κατάσταση που επικρατούσε στην περιοχή. Μου είπε ότι ο ουρανός ήταν γεμάτος καπνούς από τους βομβαρδισμούς, έπεφταν αλεξιπτωτιστές από παντού και τους έβαζαν από παντού. Τον ρώτησα αν έφαγαν τίποτε και μου είπε ότι είχε βρει μια κονσέρβα σε ένα σπίτι εγκαταλελειμμένο που είχαν μπει και την μοίρασε στους στρατιώτες του. Εγώ και η μητέρα μου, τον παρακαλούσαμε να φύγει γιατί ήταν όλα προδομένα, αλλά αυτός δεν μας άφηνε να μιλήσουμε. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μίλησα μαζί του. «Ήταν πολύ θαρραλέο παιδί, δεν δείλιαζε και όπως μάθαμε από συμπολεμιστές του, αγωνιζόταν μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήταν ο τελευταίος αξιωματικός που έμεινε στην Κερύνεια».

Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Ο ΔΗΜΟΣ Μόρφου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Μέρες Μνήμης Μόρφου», πραγματοποιεί σήμερα Σάββατο στις 5 μ.μ. στη λεωφόρο Ηρώων στην Έγκωμη παρά τον Τύμβο Μακεδονίτισσας, τελετή αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα του ήρωα Πολύκαρπου Πρατσή.

«Μας έσωσε τη ζωή…»

ΧΑΡΗ στην αυτοθυσία και τον ηρωισμό του Πολύκαρπου Πρατσή, κάποιοι άνθρωποι σήμερα ζουν και αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίο τους έσωσε από πυρά της τουρκικής αεροπορίας.

Ο βουλευτής του ΑΚΕΛ, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Προσφύγων, Αριστοφάνης Γεωργίου, γνωστός με τον Πολύκαρπο από τα μαθητικά τους χρόνια, έμελλε να τον συναντήσει ξανά εκείνες τις δύσκολες μέρες. «Υπηρετούσα στον 120 Λόχο Βαρέων Όπλων», αναφέρει ο κ. Γεωργίου, «και κατά το μεσημέρι της 20ής Ιουλίου πήραμε διαταγή να κινηθούμε μέσω Κλεπίνης προς Κερύνεια για να βρούμε τα τουρκικά άρματα και να τα χτυπήσουμε. Όταν εισήλθαμε στην Κερύνεια, μας αντελήφθηκε η τουρκική αεροπορία και δεχθήκαμε την επίθεση ακριβώς έξω από το στρατόπεδο που υπηρετούσε ο Πολύκαρπος. Σε κάποια στιγμή, βλέπαμε τη γραμμή που δημιουργείτο από το μυδραλιοβολισμό του αεροπλάνου να έρχεται κατευθείαν πάνω στο λαντ ρόβερ και θα το χτυπούσε μοιράζοντάς το στα δύο. Δευτερόλεπτα πριν μας χτυπήσει, το αεροπλάνο αναγκάστηκε να κάνει στροφή προς τα πάνω και να φύγει. Ο λόγος ήταν γιατί οι δυνάμεις που ήταν μέσα στο στρατόπεδο έβαλαν εναντίον του. Αμέσως μετά την απαλλαγή από την τουρκική αεροπορία, μπήκαμε στο στρατόπεδο και εκεί είδα ποιος ηγείτο της ομάδας που χτύπησε το αεροπλάνο. Δεν ήταν άλλος από τον Πολύκαρπο, ο οποίος ήταν στο στρατόπεδο με άλλους 3-4 στρατιώτες και οι οποίοι με κίνδυνο της ζωής τους, έβαλλαν κατά του αεροπλάνου».Ο Πολύκαρπος ήταν η ψυχή του στρατοπέδου, όπως θυμάται, αφού αυτός οργάνωνε τα πάντα.

«Έμεινε να μας καλύψει»

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣτου 251 Τάγματος Πεζικού Βίκτωρας Χατζηστυλλής, ήταν ο άνθρωπος που είδε για τελευταία φορά τον Πολύκαρπο Πρατσή. Η μαρτυρία του επιβεβαιώνει την ηρωική μορφή του νεαρού δόκιμου αξιωματικού. «Ήταν ένα εξαιρετικό παιδί», αναφέρει ο κ. Χατζηστυλλής και αφηγείται τις τελευταίες δύσκολες στιγμές που πέρασαν μαζί. «Τη Δευτέρα (22 Ιουλίου) ακούσαμε άρματα να έρχονται προς το λόχο μας», συνεχίζει. «Γύρω στο μεσημέρι, σταμάτησαν τα άρματα μπροστά από το λόχο μας λίγο έξω από την Κερύνεια και άρχισαν να βάζουν εναντίον μας. Εγώ με τον Πόλυ και ακόμα δύο εφέδρους ήμασταν στα χαρακώματα. Με το που μπήκε ο πρώτος Τούρκος στρατιώτης μέσα στο λόχο, πήγα να του βάλω με το μαρτίνι, αλλά ο Πόλυς με απέτρεψε, γιατί οι δύο έφεδροι δεν είχαν όπλο και με το που θα πυροβολούσα, θα εντόπιζαν τις θέσεις μας και θα μας σκότωναν σίγουρα. Μας είπε να φύγουμε πίσω από τα χαρακώματα. Φύγαμε έρποντας πάνω από την Κερύνεια και φτάσαμε στο δρόμο Λευκωσίας- Κερύνειας. Σταματήσαμε στο πρώτο σπίτι που βρήκαμε και κοιτάξαμε προς Κερύνεια. Είδαμε ότι υπήρχαν αρκετοί οπλισμένοι στρατιώτες που έρχονταν από το δρόμο. Από την άλλη πλευρά υπήρχαν τανκς σταματημένα. Εμείς έπρεπε να διασχίσουμε το δρόμο. Λέει μου ο Πόλυς, θα περάσουμε ένας- ένας απέναντι και να περάσεις εσύ πρώτος. Έτρεξα 60-100 μέτρα, περνώντας απέναντι και κρύφτηκα πίσω από κάτι ελιές. Όταν γύρισα πίσω, κανείς δεν ήταν εκεί…». Κανένας από τους υπόλοιπους δεν τον ακολούθησε. Το τι έγινε μετά, κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Ίσως να είδαν κάποιο κίνδυνο και να επέστρεψαν πίσω. Ίσως, ίσως…