Δημοσιεύουμε ένα μέρος από τα συνδετικά κείμενα της εκδήλωσης που έγραψε και διάβασε ο Ανδρέας Χατζήκυριάκου στην πολύ πετυχημένη εκδήλωση, η οποία έγινε στην κατάμεστη αίθουσα "Λουκής Ακρίτας" της ΣΠΕ Μόρφου στη Λεμεσό. Πετυχημένη αλλά και πολύ συγκινητική η όλη βραδιά, τόσο από άποψη συγκέντρωσης Μορφιτών και άλλων εκτιμητών του έργου και της προσφοράς του Ανδρέα Μανώλη όσο και από άποψη συμμετοχών και ποιότητας των όσων ακούστηκαν ή διαβάστηκαν. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο, κάτι το οποίο θα μείνει ως σημείο αναφοράς. Ισως πρέπει μα επανέλθουμε...
Καλησπέρα σας.
Απόψε, θα είναι μια αλλιώτικη βραδιά. Τιμή για το δάσκαλό μας. Για σένα δάσκαλέ μας. Ανδρέα Μανώλη. Απόψε, θα μας ταξιδέψεις σε παλιές όμορφες κι’ ανέμελες βραδιές που ζήσαμε, εκεί κάτω στο χωριό μας το αγαπημένο και στους Σόλους. Θα είναι ένα ταξίδι στο φως.
Πρόεδρε μας Περσούλα Κουδουνά, έλα για να ολοκληρώσεις με τα δικά σου γραφόμενα το ξεκίνημα.
Χρωστούμε στους δασκάλους μας πολλά. Θα έλεγα πως ζήσαμε μαγικές στιγμές στα μαθητικά μας χρόνια. Αργότερα… η ζωή μας ζόρισε. Όμως δεν μας λύγισε. Συνεχίζουμε να δημιουργούμε, έχοντας σαν πρότυπα εσάς, και σένα δάσκαλέ μας. Κύριος ομιλητής γι’ απόψε… ένας άλλος αγαπημένος δάσκαλος μας ο κ. Γεώργιος Παρανή. Παρακαλώ….
Όταν από καρδιάς εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου, δεν αποζητάς ποτέ την ανταπόδοση. Όμως… θα πρέπει, τις διαδικασίες να ακολουθήσουμε. Τα χρόνια πέρασαν . Μα… τις δημιουργικές εποχές , ακόμη τις θυμόμαστε. Τα εγγόνια μεγάλωσαν. Τα βλαστάρια άρχισαν να καρποφορούν. Ευχή , να μοιάσουν στο παππού τους. Ο Ανδρέας Μανώλη ο νεότερος.
Μπορεί να είναι μια απλή πλακέτα , που θα τοποθετηθεί σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Το βλέμμα… συχνά θα πέφτει στα γραφόμενα της και θα θυμίζει την αποψινή και τόσο έντονα συναισθηματική βραδιά. Μια απλή πλακέτα, που θα συγκεντρώνει τη νιότη, το πάθος για το δράμα, τα εφηβικά γέλια και την ωριμότητα σε αυτό που επιτελούσαμε, με την καθοδήγησή σου δάσκαλέ μας.
Τις όμορφες ξεχωριστές στιγμές της ζωής και ειδικά τις μαθητικές, τις φέρνουμε συχνά στο μυαλό μας, για να έχουμε συνεχώς ευφορία ψυχής. Η νοσταλγία πλημμυρίζει αρκετές φορές το είναι μας. Κάποια πράγματα ίσως να μας διαφεύγουν. Ο Κώστας Μόντης λέει, σε κάποιες σκόρπιες σκέψεις του. Έπρεπε να κρατάμε σημειώσεις τότε που συνέβαιναν. Έπρεπε να κρατάμε σημειώσεις τότε που τα ζούσαμε. Να μην μας εμπαίζουν τώρα οι νοσταλγίες. Να μπορούμε να τις αντικρούουμε. Ευτυχώς, στη δική μας περίπτωση, υπάρχουν οι τότε μαθητές, που ενσάρκωσαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Μπορείς να είσαι περήφανος δάσκαλέ μας. Πολλά από τα παιδιά σου πρόκοψαν. Γλύπτες , εκπαιδευτικοί, ζωγράφοι , συγγραφείς, ποιοτικοί στη ζωή, ποιητές. Ο Γιάννης Ποδηναράς θα μας διαβάσει ένα δικό του χαρακτηριστικό ποίημα.
Ειρήνη είναι όταν….. ειρήνη λοιπόν είναι ότι συνέλαβα μες απ’ την έκφραση και μες απ’ την κίνηση της ζωής. Και ειρήνη είναι κάτι βαθύτερο απ’ αυτό που εννοούμε, όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος. Ειρήνη είναι όταν τ’ ανθρώπου η ψυχή, γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Και ο ήλιος ψυχή μες τον άνθρωπο. Απόψε … αποζητούμε να σε ζεστάνουμε δάσκαλέ μας, με τον ήλιο της ψυχής μας.
Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή, την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κι’ έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι ‘ άλλα κοσμήματα.
Αλήθεια … πως θα στόλιζα τα γραφόμενα μου ; Πως θα τροφοδοτούσα τη ψυχή μου ; Αν δεν μού ‘δινες ποίηση Κύριε , δεν θάχα τίποτα για να ζήσω. Ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου από τη Μάρω Κέντωνη Προκοπίου.
Τα μέλη μας συγκινήθηκαν όταν πήραν την πρόσκληση για την αποψινή εκδήλωση. Μας το έχουν εκφράσει αρκετοί και προσωπικά. Ο Νίκος Παπαναστασίου ξεδίπλωσε όλα τα συναισθήματά του και τα μετέτρεψε σε στίχους. Ακούστε τον.
Καλησπέρα σας.
Απόψε, θα είναι μια αλλιώτικη βραδιά. Τιμή για το δάσκαλό μας. Για σένα δάσκαλέ μας. Ανδρέα Μανώλη. Απόψε, θα μας ταξιδέψεις σε παλιές όμορφες κι’ ανέμελες βραδιές που ζήσαμε, εκεί κάτω στο χωριό μας το αγαπημένο και στους Σόλους. Θα είναι ένα ταξίδι στο φως.
Πρόεδρε μας Περσούλα Κουδουνά, έλα για να ολοκληρώσεις με τα δικά σου γραφόμενα το ξεκίνημα.
Χρωστούμε στους δασκάλους μας πολλά. Θα έλεγα πως ζήσαμε μαγικές στιγμές στα μαθητικά μας χρόνια. Αργότερα… η ζωή μας ζόρισε. Όμως δεν μας λύγισε. Συνεχίζουμε να δημιουργούμε, έχοντας σαν πρότυπα εσάς, και σένα δάσκαλέ μας. Κύριος ομιλητής γι’ απόψε… ένας άλλος αγαπημένος δάσκαλος μας ο κ. Γεώργιος Παρανή. Παρακαλώ….
Όταν από καρδιάς εκφράζεις την ευγνωμοσύνη σου, δεν αποζητάς ποτέ την ανταπόδοση. Όμως… θα πρέπει, τις διαδικασίες να ακολουθήσουμε. Τα χρόνια πέρασαν . Μα… τις δημιουργικές εποχές , ακόμη τις θυμόμαστε. Τα εγγόνια μεγάλωσαν. Τα βλαστάρια άρχισαν να καρποφορούν. Ευχή , να μοιάσουν στο παππού τους. Ο Ανδρέας Μανώλη ο νεότερος.
Μπορεί να είναι μια απλή πλακέτα , που θα τοποθετηθεί σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Το βλέμμα… συχνά θα πέφτει στα γραφόμενα της και θα θυμίζει την αποψινή και τόσο έντονα συναισθηματική βραδιά. Μια απλή πλακέτα, που θα συγκεντρώνει τη νιότη, το πάθος για το δράμα, τα εφηβικά γέλια και την ωριμότητα σε αυτό που επιτελούσαμε, με την καθοδήγησή σου δάσκαλέ μας.
Τις όμορφες ξεχωριστές στιγμές της ζωής και ειδικά τις μαθητικές, τις φέρνουμε συχνά στο μυαλό μας, για να έχουμε συνεχώς ευφορία ψυχής. Η νοσταλγία πλημμυρίζει αρκετές φορές το είναι μας. Κάποια πράγματα ίσως να μας διαφεύγουν. Ο Κώστας Μόντης λέει, σε κάποιες σκόρπιες σκέψεις του. Έπρεπε να κρατάμε σημειώσεις τότε που συνέβαιναν. Έπρεπε να κρατάμε σημειώσεις τότε που τα ζούσαμε. Να μην μας εμπαίζουν τώρα οι νοσταλγίες. Να μπορούμε να τις αντικρούουμε. Ευτυχώς, στη δική μας περίπτωση, υπάρχουν οι τότε μαθητές, που ενσάρκωσαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Μπορείς να είσαι περήφανος δάσκαλέ μας. Πολλά από τα παιδιά σου πρόκοψαν. Γλύπτες , εκπαιδευτικοί, ζωγράφοι , συγγραφείς, ποιοτικοί στη ζωή, ποιητές. Ο Γιάννης Ποδηναράς θα μας διαβάσει ένα δικό του χαρακτηριστικό ποίημα.
Ειρήνη είναι όταν….. ειρήνη λοιπόν είναι ότι συνέλαβα μες απ’ την έκφραση και μες απ’ την κίνηση της ζωής. Και ειρήνη είναι κάτι βαθύτερο απ’ αυτό που εννοούμε, όταν δεν γίνεται κάποτε πόλεμος. Ειρήνη είναι όταν τ’ ανθρώπου η ψυχή, γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Και ο ήλιος ψυχή μες τον άνθρωπο. Απόψε … αποζητούμε να σε ζεστάνουμε δάσκαλέ μας, με τον ήλιο της ψυχής μας.
Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή, την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κι’ έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι ‘ άλλα κοσμήματα.
Αλήθεια … πως θα στόλιζα τα γραφόμενα μου ; Πως θα τροφοδοτούσα τη ψυχή μου ; Αν δεν μού ‘δινες ποίηση Κύριε , δεν θάχα τίποτα για να ζήσω. Ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου από τη Μάρω Κέντωνη Προκοπίου.
Τα μέλη μας συγκινήθηκαν όταν πήραν την πρόσκληση για την αποψινή εκδήλωση. Μας το έχουν εκφράσει αρκετοί και προσωπικά. Ο Νίκος Παπαναστασίου ξεδίπλωσε όλα τα συναισθήματά του και τα μετέτρεψε σε στίχους. Ακούστε τον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου